موسیقی ایرانی ریشه در هزاران سال پیش دارد؛ از دوران باستان و پادشاهی‌های ماد، هخامنشی و ساسانی گرفته تا دوران اسلامی و صفویه. در هر دوره، نغمه‌ها و سازها نه‌تنها برای شادی و جشن، بلکه برای نیایش، حماسه‌سرایی و بیان احساسات مردم به کار می‌رفتند. دستگاه‌های موسیقی امروزی مانند شور، ماهور و همایون حاصل قرن‌ها تجربه و سینه‌به‌سینه انتقال یافته‌اند. این میراث ارزشمند، بخشی از هویت فرهنگی ایران است و هنوز هم در میان مردم زنده و پویا باقی مانده است.
موسیقی ایرانی همواره با آیین‌ها و سنت‌های کهن درآمیخته است. از نوای نی در مراسم مذهبی گرفته تا نغمه‌های شاد در جشن‌های ملی و باستانی همچون نوروز، همواره صدا و ساز نقش مهمی در زندگی ایرانیان داشته‌اند. در آیین‌های صوفیانه، دف و نی نماد ارتباط روح با معبود بوده‌اند و در جشن‌های مردمی، دایره و تنبک شور زندگی را به دل‌ها می‌آوردند. این پیوند عمیق میان موسیقی و آیین، نشان‌دهنده‌ی روح لطیف و شاعرانه‌ی ایرانیان است که در هر لحظه از زندگی، موسیقی را بخشی از احساس خود می‌دانند.
سازهای ایرانی هرکدام صدایی خاص و شخصیتی منحصربه‌فرد دارند. تار، سه‌تار، سنتور، کمانچه، نی و تنبک از مهم‌ترین سازهای موسیقی سنتی ایران هستند که هر یک نماینده‌ی گوشه‌ای از احساسات مردم این سرزمین‌اند. صدای لطیف نی، حس تنهایی و عرفان را منتقل می‌کند، در حالی‌که شور و هیجان تنبک و تار یادآور جشن‌ها و شادی‌های ملی است. ساخت هر ساز با دقت و هنر خاصی انجام می‌شود و نوازندگان سنتی، با عشق و مهارت، روح تازه‌ای در آنها می‌دمند.
امروزه موسیقی ایرانی نه‌تنها در داخل کشور بلکه در سراسر جهان مورد توجه قرار گرفته است. هنرمندان ایرانی با حفظ اصالت این هنر، آن را با سبک‌های مدرن ترکیب کرده و به جهانیان معرفی می‌کنند. حضور سازهای ایرانی در آثار تلفیقی و کنسرت‌های بین‌المللی، نشانه‌ای از پویایی و انعطاف‌پذیری این موسیقی است. موسیقی سنتی ایران با تمام عمق و معنای خود، پلی است میان گذشته و حال، که می‌تواند احساسات و فرهنگ ایرانی را به زیباترین شکل به جهانیان منتقل کند.
